ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

 

Άρχισα να γίνομαι γραφική, σε συγγενείς και φίλους.

«ελάτε να μάθετε πρώτες βοήθειες». 

Μάλλιασε η γλώσσα μου, κανενός το αυτί δεν ίδρωσε.

Κανείς δεν έχει χρόνο για τα αυτονόητα.

Μόνο στα δύσκολα παίρνουν τηλέφωνο και ρωτάνε «έπαθα αυτό, έπαθα το άλλο, τι να κάνω;»

Χθες, την ώρα που καθίσαμε στο τραπέζι να φάμε σαν οικογένεια και να πούμε τα νέα της ημέρας, τρίτη μπουκιά δεν κατέβασα …. «ντριν» το τηλέφωνο.

Η φιλενάδα μου, μέσα σε λυγμούς και κλάματα «τσάκωσα τα δάχτυλά μου στη πόρτα του αυτοκινήτου, πρήστηκα, πονάω, τι να κάνω;»

Ομοιοπαθητική, της απαντάω. Πάρε ένα σφυρί και ξαναχτύπα.

Ξέχασε τον πόνο της από το θυμό της, «εγώ πονάω κι εσύ κάνεις πλάκα …….» μου είπε και μου έκλεισε το τηλέφωνο.

Θύμωσε, φυσικό ήταν, τι να πω κι εγώ;

Έτσι θα καταλάβει αυτό που της φώναζα τόσο καιρό.

Ίσως βέβαια και να μην καταλάβει και να μου θυμώσει για τα καλά.

Συγνώμη φιλενάδα μου, δεν είμαι αναίσθητη, και ασφαλώς και στεναχωρήθηκα με το ατύχημά σου και σε σκέφτομαι συνέχεια, όμως ελπίζω κάποια στιγμή να καταλάβεις γιατί το έκανα.

Εσύ έχεις έμενα να μου τηλεφωνείς σε μια τέτοια ανάγκη.

Αν εγώ σε χρειαστώ να μου δώσεις πρώτες βοήθειες, εσύ θα μπορείς να με βοηθήσεις;

Θα ξέρεις τι να κάνεις με το καρούμπαλο του άντρα σου, αν δεν βρίσκεις εμένα;

Καλλίτερα να μάθεις σε κάποιον να ψαρεύει, παρά να του πιάνεις ένα ψάρι κάθε μέρα, λένε οι κινέζοι.

Στο λέω τελευταία φορά.

Έλα μαζί μου στην Ε.Ε.Ε.Δ.Ε.Α. μαθαίνουμε αρκετά, θα μάθεις και πρώτες βοήθειες.

Έλα, γιατί την επόμενη φορά μπορεί να σε χρειαστεί το παιδί σου, κι εγώ να λείπω.

​

 

Εκπροσωπώντας την Ε.Ε.Ε.Δ.Ε.Α.

Κωνσταντία Τσαλαπατάνη