ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

 

Είναι Σαββατόβραδο. Εγώ και η Μαρία ετοιμαζόμαστε στο σπίτι της για βολτίτσα.

Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο πατέρας της. Καλεί σε βοήθεια.

Κατεβαίνουμε δυο ορόφους με την ψυχή στο στόμα.

Η μαμά της είναι καθισμένη στον καναπέ  φανερά πανικοβλημένη , καταϊδρωμένη , με δύσπνοια και να κρατά το στήθος της .

Ο μπαμπάς της αποσβολωμένος επαναλάμβανε : έμφραγμα - έμφραγμα .

Η Μαρία άρχισε να κλαίει

- Άντε καλέ! πως κάνετε έτσι ;  δεν έχει τίποτα η γυναίκα, λέω ανοίγοντας της  το στηθόδεσμο και βάζοντας την σε πιο αναπαυτική θέση, με τα  πόδια λυγισμένα.

Λοιπόν Μαρία … φέρε το αμάξι στην είσοδο .

Το νοσοκομείο εφημερεύει και είναι 10 λεπτά από εδώ .

Εγώ και ο μπαμπάς   σου θα την φέρουμε σιγά - σιγά κάτω.

Άντε  κυρα Θάλεια ! Μήπως το κάνεις  επίτηδες για να μας έχεις παρεούλα ; προσπάθησα να αστειευτώ.

Μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο όλοι είχαν ηρεμίσει!

Όταν  οι γιατροί πήραν την κύρια Θάλεια για να την εξετάσουν με ρώτησε η Μαρία :

- Πως ξέρεις ότι δεν είναι τίποτα ;

- Δεν το ξέρω, όμως στις πρώτες βοήθειες μαθαίνουμε ότι πάνω  από  όλα χρειάζεται  ψυχραιμία.

- Ευτυχώς που ήσουν εδώ.

- Δεν έκανα τίποτα, αλλά εσύ για  καλό και για κακό έλα σε κανένα σεμινάριο πρώτων βοηθειών, ποτέ δεν ξέρεις…!!!

Έλα παρέας μας στην Ε.Ε.Ε.Δ.Ε.Α., κάνουμε κι άλλα πράγματα, μπορείς να ενημερωθείς και από την ηλεκτρονική μας διεύθυνση  www.eeedea.gr.

Κανείς δεν μπορεί να τα κάνει όλα, αλλά όλοι μπορούν να κάνουν από κάτι.

Όλοι μαζί μπορούμε καλλίτερα, προσφέρουμε περισσότερα.

 

Εκπροσωπώντας την Ε.Ε.Ε.Δ.Ε.Α.

Τσαλαπατάνη Κωνσταντία